Herbert

Efendim, geçen gün Herbert'la Reina'da Sting'i gördük. Tamam tamam, yakaladınız beni. Olmadı öyle bir şey. Geçen hafta buraya yazdığım "Harika bir gece" yazısı da sahteydi. Hatta daha da ileri gidip bir itirafta bulunayım: Herbert diye birisi de yok aslında. Herbert benim hayali arkadaşım.  1,50 boyunda, yeşil ve kocaman bir kafası var. Aşağı yukarı şu resimdeki gibi.

  Haliyle, Herbert'ın yazılarını da ben yazıyorum. Neden böyle bir şey yaptın diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Yok yok, duymuyormuşum, o konuşan benim sağ elimin kanca şeklindeki işaret parmağıymış. Neden? Çünkü tek başıma yaptığım şeyleri tek başıma yaptım diye anlatmak hiç zevkli değil. Örneğin izlediğim bir filmden bahsederken "Biz de Herbert'la gittik o filme" diyorum. Geçen haftasonu Jim Carrey'in 23'üne gittik Herbert'le. Birkaç açık noktası vardı ama fena değildi. Filmden önce Bambi'de Lüks Burger yedik. Lüks Burger, Bambi'nin meşhur ıslak hamburgeri gibi değil. Normal hamburger köftesi var, köftenin altına bir katman da sucuk yerleştirmişler, üstüne rus salatası turşu, domates yani büfede ne varsa doldurmuşlar. İki bardak greyfurtla götürüverdik, ikişer Lüks Burgeri.

 

Bazen Herbert, istemediğim halde ortaya çıkıveriyor. Geçen cuma akşamı üniversiteden arkadaşlarımla buluşmaya giderken bindiğim otobüsün alakasız bir durağından Herbert bindi. Gecenin o karanlığında nereden çıktı anlamadım. Otobüste ilerledi, ilerledi ve geldi beni buldu. Gerçi fena olmadı, yanımda okuyacak birşey yoktu, boş gözlerle etrafı seyrediyordum. Herbert geldi de iki lafladık. Bazı zamanlarda da Herbert kendi kendine aktivitelere katılıyor, kayağa gidiyor örneğin. Bu nasıl oluyor, anlamış değilim. Demek ki bazen kendimi kaybedip tamamen Herbert oluyorum. İnsanlar her zaman bana Herbert'ı tanıyıp tanımadığımı soruyorlar.