herbert the cat burglar

Son zamanlarda, büyük ihtimalle kış depresyonun da katkısıyla, sadece bizim blogda da değil, neredeyse bütün blogger aleminde ve arkadaş sohbetlerinde konu sabit: işten tatminsizlik, piyango çıksa da istifa etsem hayalleri, hayatım bu mu olacak şaşkınlığı. Bu aralar işe otobüsle gidip geliyorum, etraftakilerin suratına anlamsızca bakıp hayallere dalabildiğim için veya soğuktan beyin damarlarım büzüştüğü için bu tür mevzuları daha çok düşünme fırsatım oldu. Kendimce sebebi buldum sanırım (ya da soğuk kalıcı bir takım etkiler bıraktı).

Biz 80lerde peydah olan, 90larda oynadıkça palazlanan, 2000lerde iyice sıkılınca aynaya patlayan ergenlik sivilcesi tadındaki yoğun iletişim çağının ilk nesilleriyiz. O yüzden beklentilerimiz de farklı.

Babam büyük ihtimalle geçimi kendi anne babasından, meslekleri mahallenin büyüklerinden, cinselliği her mahallede bulunan ve ergenlere kendi fantezilerini “ondan sonra yengenizi kaptığım gibi..” şeklinde başlayan cümlelerle gerçekmiş gibi anlatan yağlı saçlı delikanlıdan öğrendi. Hal böyle olunca da kendi hayalleri bu hammaddeden şekillendi. Ha belki daha farklı şeyler istemişti, ama ne olursa olsun elde ettiği hayal ettiğinden o kadar da uzak değildi. Durum böyleyken tatminsizliği de sınırlıydı.

Oysa ben hayatı amerikan filmlerinden, ikili ilişkileri Dallas’tan, korkuyu Clementine’den, başarıyı Rocky’den, cinselliği Tutti Frutti’deki kumraldan (kiraz olan hani, pembeli), kötülüğü Nuri Alço’dan, karizmayı James Bond’dan, acıyı Küçük Emrah’dan öğrendim. Hiçbir şey ortalama değil her şey keskin uçluydu. O yüzden de hayatım da öyle olacaktı. Babam niye mühendis olmuştu ki, gizli ajan olup dünyayı kurtarmak dururken, çok saçma. Benim tabi ki böyle olmayacaktı yaşantım. Ne olacaksın diye sorduklarında, tabi ki yatmadan dişlerini fırçalayan, bayramlarda saçlarını inek yaladı tarayıp komşu amcaların elini öpen akıllı çocuk olarak “bilgisayar mühendisi” diyordum. Ama tabi ki öyle bir şey olmayacaktı, saçmalama kuzen. Benim kariyerim çoktan hazırdı, hırsız olacaktım.

Ama öyle sağdan soldan çalan amiyane bir hırsız değil. Zıpkınımsı silahımı karşı çatıdan sıkıp gerdiğim ipten kayarak müzeye girip, önce vakumlu hiper teknolojik cihazımı cama yapıştırıp etrafını yuvarlak olarak kesip o delikten içeri girecektim. Üstümde simsiyah kıyafetler, kar maskesi ve lazer-göster gözlüklerim var tabi ki. Sonra (en zevkli kısmı bu) nadia komanachiye parmak ısırttıracak zorluk derecesindeki estetik fakat erkeksi akrobatik hareketlerle lazerlerin arasından süzüm süzüm süzülecek ve bir samırsoltla elmas kasasının önüne düşecektim. Bu arada tabii bir gıdım bile terlememişim (kar maskesine rağmen). Neremden çıkardığım belli olmayan kazulet kadar hiper-teknolojik aletle kasayı açacak, elmasları alıp yerine de her zaman yaptığım gibi kırmızı bir gül bırakacaktım (beyaz bir eldiven teki de olabilir esasen). Nasıl hayatı televizyondan öğrendiysem, kariyerimin detaylarını da görevimiz tehlikeden çizmiştim. Çok sonra öğrendim ki mesleğimin bir adı da varmış: cat burglar. Antrenmanlara çocukken başladım. Yerdeki alarm sistemini çalıştırmadan divandan başlayıp komodinin üstündeki vazoyu almaya çalışırdım. Genelde ödülüm vazo değil de, marley zeminle kaynaşan kıçımın yan etkisi olarak gözümün önünde uçuşan yıldızlar olurdu.

Daha sonra ise Anadoluliselerinehazırlansınavlaraçalışüniversiteyegirişbul başlıklı, pek fazla tercih yapmanız gerekmeyen, çizilip önümüze serilmiş yol başladı. Sizde olduğu gibi bende de içimdeki inek yaladı saçlı, dişlerini fırçalayan çocuk sorun çıkarmadan bu yolu aştı. Sonra her şey yavaş yavaş oturdu, toz bulutları çöktü, inek yaladı saçlı herbertin yanında oturmuş sırasını bekleyen cat burglar herbert vakit bu vakittir, benim sıram geldi deyip ayağa kalktı ki ne görsün. Elimdeki hayat, tukaka dediğim babamın hayatının hallicesi. Lazerlerin değil dosyaların arasından süzülüyorum, kredi kartı ekstrelerinin üstünden samırsolt yapıyorum.

İşte hepimizin bunalmış hali, bilmem kaçıncı raunda rusu yenip “Adriaaaaaaaaaaaaaaaaan” diye bağırmaya hazırlanmışken kendini hafta sonu alışveriş merkezinde gezerken bulan cat burgların daralımı. Herkesin cat burgları farklı tabi, belki TGM oraya sanat yönetmeni yazacak, Horatio çılgın bilim adamı, Melo da savaş muhabiri. Herkes kendine göre (fill in the blanks)

Meşhur 27 yaş bunalımı dedikleri bu herhalde. Büyük ihtimalle bu yüzden bizim kuşağın evlilikleri daha kısa sürüyor. Çünkü eşimizden sokakta Prenses Diana, mutfakta Emine Beder, yatakta Emanuella olmasını bekliyoruz. Orta yaş bunalımından önce 20lerin ikinci yarısı bunalımı. Hepimiz başka bir yerde arıyoruz çareyi. Ben de büyük ihtimalle o yüzden bu saatten sonra o kadar hazırlığa üşenmeyip kayağa veya dalışa gidiyorum, veya ışın kılıçları satın alıp arkadaşlarımla düello yapıyorum.

Bu yüzden anne babalarımız tam olarak anlayamıyor ne geçirdiğimizi, Luke Skywalker olmayı beklerken Bizimkilerdeki Erdal Özyağcılar olmanın verdiği şaşkınlığı. Ne yapılacak o zaman. Orta yol bulunacak, hayal kırıklığının tatlı ataletine teslim olunmayacak, hayallerdeki keskin uçlar kırılmadan pahlanacak, her boş fırsatta cat burglar’ın saçı okşanacak, müze soymasa da ilk fırsatta windsurf yaptırılacak.