Beyanat

Niye hep beni buluyor bilmiyorum.

İş dönüşü, yemek öncesi bir nebze nefes almak maksadıyla duş alınmış, saçlar kurulana kurulana banyodan çıkılmış (seri hareketlerle), odanın ortasına kadar gelinmiş ve havlu çekilince minibardan hesap alan kat görevlisiyle karşı karşıya kalınmıştır. Bu noktada bayan okurları baştan çıkarmamak maksadıyla detaya girmiyorum ama hava sıcaktı ve havlu ihtiyacı duymamıştım. Neyse efendim kat görevlisi gayet kayıtsız bi şekilde adisyonu doldurmaya devam etmekteyken ben de el bezi büyüklüğündeki saç havlusunu kendime siper etmeye çalışmaktaydım. Bi yandan da aksiyon planı hazırlıyordum: banyoya mı dönsem, yok tuhaf olur herifi burda bırakıp taze gelin gibi banyoya kaçmak, e böyle de olmaz ki, dur belin etrafını çevirdi galiba havlu, yok lan böyle de şehnaz dilan gibi oldum, herif de minibar hakkında kompozisyon mu yazıyo nedir bi saattir dolmadı adisyon, gördü tabi adonis heykeli gibi vücudu köftehor, ulan yoksa??

Ben hezeyan denizlerinde mayosuz çırpınırken arkadaş gayet sakin adisyonu uzattı bana, o halde neyle imzalamamı bekliyosa. Ben imzalarım siz yarın odadan alın dedim en sonunda, siz bilirsiniz dedi çıktı. Ben de bu sayede 2. kişisel sergimi açmış oldum.

İlki şöyleydi: yine bir yaz günü, yine bir otel odası: duştan çıkılmış, özgürlüğün son raddesinde uyunmaktadır. Gözleri hafif aralayınca başörtülü bi kadının odada dolandığı görülür, gözler dobby’nin gözleri gibi harş diye açılır ve yorgan panikle üste çekilir. Bu sırada dünyanın en normal şeyini yapıyomuş gibi havlu katlamakta olan görevli “napıyo lan bu” edasıyla bakar. 2 saniyelik gergin bi bakışma sırasında ben nerde olduğumu hatırlamaya çalışmaktayımdır. Kadıncağız bi zahmet rahatsızlığı fark eder, “sonra geleyim isterseniz” diye sorar.

Neyse ben de alıştım artık, nudist koloniye falan mı katılsam.