Hayat zor

Pazar günü kayak öğrenmeye Kartalkaya'ya giderken yolda çok sis vardı, planladığımızdan daha geç vardık dağa. Yolda kahvaltı yaptığımız yerde domates yoktu, oysa çok severim domates yemeyi kahvaltıda. Kaymayı öğrenirken o kadar çok düştüm ki hala her yanım ağrıyor. Eve temizlikçi kadın ayarlamaya çalışırken akıllı telefonumun şarjı bitti, numaralar telefonda kaldı. Bu yeni nesil telefonlar pek kötü, şarj bittikten sonra tekrar açmak imkansız. Oysa benim takoz 5110 öyle miydi, kaç kere daha açılırdı. Temizlikçinin numarasını öğrenmek için 2.telefon olan Blackberry'den kuzene mail gönderdim, endişe içinde cevap bekledim, acaba bu dağın başında mail gitti mi? Neyse sonra cevap geldi, temizlikçiyle anlaştım. Ertesi gün temizlikçinin eve ilk gelişi sebebiyle kendisini bildik bir yerde karşıladım, bu sebeple de işe geç kaldım. Geç kalma telaşıyla arabaya atladım, o da ne araba çalışmıyor. Son model "engine start stop" sisteminde bir arıza var. 24 saat yol yardımı aradım, soğukta servis bekledim. Eve de çıkamıyorum, temizlik var. Yardım geldi, arabayı bir şekilde çalıştırdı, beraber servise gittik. Akşama kadar sorunu hallederiz dediler, işe gittim. Akşam oldu, taksiyle arabayı almaya gittim. Taksici beni Dolapdere'ye götürmek istemedi, tartıştık. "Ne yapayım, yürüyeyim mi?" diye sordum. "Abi sen maaşlı birisine benziyorsun, bense açım aç! Bu saatte Dolapdereye gidersem, para kazanamam aç kalırım" dedi. Başkasına bindim, servise gittim, arabamı aldım. Son iki günüm ne kötü geçmişti ya. Hayat zor vallahi.